Het idee was er: zaterdagavond met zn allen eerst koken en eten en daarna naar Shinjuku. Flink de nacht doorfeesten en dan de eerste trein rond 05:00 naar huis nemen.
De uitwerking íets anders...de avond begon volgens plan. We zaten met de Nederlanders, Amerikanen, Ozzies en een Russische gezellig te eten en maakten ons klaar om te vertrekken. Na wat rondlopen vonden we de club waar we moesten zijn. Club Nuts. Een hip-hop bar middenin Shinjuku.
5 jaar geleden had dit zo erg mijn club geweest. De hip-hop look is hier blijkbaar nog aan de gang, want iedereen had hier dreads, cornrolls, baggy pants n caps op. En dit allemaal op Japanners, want er was geen neger te zien :P
BadBest leuke tijd gehad, totdat ik opeens te horen kreeg dat er iemand zich niet lekker voelde en even naar buiten wilde. Roger had de sleutels voor het kluisje, dus moest ook mee. Eenmaal bij de ingang/uitgang aangekomen was de vriend, die verder anoniem wil blijven :P, al buiten. In mijn beste Japans vroeg ik aan de uitsmijter of "re-entry" mogelijk was. Re-entry wa dame...dame desu! Fijn, dus óf ik moest weer JPY 3500,- betalen voor een entree kaartje óf ik pakte mijn spullen en liet de sleutel achter bij de rest van de groep. Mijn keus viel op het laatste en ging naar buiten. Daar stond de vriend ...grijs en met zijn handen aan zijn buik. Hij had buikpijn zei hij en moest heel nodig...nodig...er waren geen normale toiletten binnen, dus wilde hij buiten een toilet vinden. Geen toilet buiten....wél een stoep buiten? You do the math.
Kay, ik rende snel naar een supermarkt om wat water te halen en vroeg gelijk (nogmaals, in mijn beste Japans :P) waar het station was. De man was heel aardig en liep een paar honderd meter mee om me te laten zien welke kant het op was. De man had blijkbaar scheikunde gestudeerd, tot aan zijn 16e jaar in Duitsland gewoond en was klassiek zanger. Hij begon ook spontaan Italiaans en Russisch te zingen midden op straat. Best goed eigenlijk :S Wat deed zo'n kerel on graveyard shift in een supermarkt?
Onderweg vonden we nog een andere Amerikaan die mee was gekomen. Hij was kotsmisselijk, letterlijk, en ging dus ook niet meer naar binnen. Hij wilde ook graag naar het station en ging mee. Follow the yellowbrick road... We vonden het station en konden eindelijk het nieuwe gezelschap in het licht zien. Heel zn shirt onder de bruine drap en gele brokkeltjes.
WorseIk had tegen de mensen binnen gezegd dat ik bij de uitgang op ze zou wachten tot ze klaar waren en liep weer terug naar Nuts. Tijdens het wachten kwam ik een stel uit India tegen die net klaar waren met werken in een Italiaans restaurant. Ze waren heel aardig. Toen ik zei dat ik uit Nederland kwam werden de ogen groot..."Holland? Thats great! Everybody is high there right? right??" Een beetje teleurgesteld van mijn antwoord gaven ze me hun kaartje van het restaurant. Ze zeiden dat het eten daar heel erg duur was, maar dat ze wel wat voor me konden regelen als ik naar hun vroeg. Wie weet, volgende week Italiaans eten? ;)
Ze wilden naar bed en lieten me achter bij Nuts. Hmm...er was inmiddels al 1 1/2 uur voorbij en het was nu 05:10...het duurt wel erg lang, dacht ik. Toen kwamen de dj's naar buiten en gingen de deuren dicht. Ik was ze misgelopen. Fijn.
WorstHet berichtje wordt wel erg lang, dus laat me wat er daarna gebeurde even puntsgewijs neerzetten:
- 05:25 Roger komt aan op Shibuya Station
- 05:30 Voor de zekerheid aan een treinmeneer de weg vragen...ik moet 1 1/2 uur wachten!
- 06:53 Trein komt aan, Roger gaat zitten
- 07:30 Roger schrikt wakker. Hij is in slaap gevallen en is opeens veel verder dan hij had gemoeten.
- 07:46 Trein terug komt weer aan, dit keer lees ik goed de bordjes.
- 08:30 Roger stapt bij het juiste station uit en begint te lopen
- 08:45 Roger heeft geen idee waar hij is en kan amper uit zn ogen kijken
- 08:55 De weg gevraagd aan een oudere man en een hondje...blijkbaar liep ik in cirkels en was ons huis gewoon récht achter me.
- 09:01 Roger valt in slaap in zn bedje...
Dit was de langste nacht uit mijn leven :P